या विश्वाचा पसाराच इतका प्रचंड की थोडेसे काही समजून घेता घेताच आयुष्य सारुन जाईल. कविता आवडतात म्हंटले तर मारुतीच्या शेपटासारखी न वाचलेल्या च कवींची यादी संपत नाही इतकी प्रचंड होऊ लागते. एखादा कवी भाषेतला, परभाषिक समोर उभा ठाकतो आणि जाणिव उमटते की आजवर कसे हे नाव मी ऐकले नव्हते, एकही कविता वाचली नव्हती. ही कधीतरी घडणारी गोष्ट नव्हे, कायमच हा अनुभव घेत असल्याने, कायमच स्वतःला दोष तरी किती द्यायचा या विचाराने हे सारी स्व दूषणे दूर सारून समोर आलेल्या कवितेचा आस्वाद घ्यावा हे उत्तम!

असे मध्ये एकदा घडले… तो होता “रुमी”.
हा १२०७ मध्ये जन्मलेला सूफ़ी.
म्हणजे मूळ पर्शिअन लिखाण मी इंग्लिश मधून वाचणार.

अनेकदा असे साहित्य समोर आले की सर्वात मोठा अडसर म्हणजे भाषा.
अनुवाद ह्या गोष्टीबाबत स्वतःच्याच मनात दोन भिन्न प्रवाह.
जी मूळ भाषेत साहित्यकृती आहे ती त्याच भाषेत आस्वाद द्यावी. कारण एका भाषेतला लहेजा दुसऱ्या भाषेत आणता येत नाही.
अनेक उर्दू शब्दांना मराठीत तेच सौंदर्य प्रकट होईल असे शब्द कुठून आणायचे? अनेक इंग्रजी शब्दांना मराठीत दोन तीन पर्यायी शब्द दिसतात पण त्या शब्दाचा नेमका अर्थ मिळणार एक शब्द सापडत नाही. म्हणून अनुवाद नकोत.

पण ते नाही असे ठरवले तर परिस्थिती ही मूळ मातृभाषा आणि दुसरी व्यावसायिक भाषाही अजून थोडीशीच समजली आहे, तिसरी आपण कधी शिकणार, कधी तिचा आस्वाद घेणार …. आयुष्य फार थोडे उरले आहे … अर्ध्याहून अधिक  सरले आहे…
आणि अशी एखादी कविता समोर आल्यावर आपल्याला न आवडणारी गोष्ट – अनुवाद …  आपल्याच हातून घडली तर काय करावे?  घडू द्यावी आणि मोठ्या मनाने स्वतःला माफ करावे !